W potocznej mowie niewiele jest takich pojęć psychologicznych o dawnej ichtiologii, które weszłyby do potocznego języka. W potocznym rozumieniu, mówiąc o osobie z temperamentem, zakładamy, że nie wszyscy ten temperament posiadają. Tak naprawdę jednak każdy z nas posiada jakiś rodzaj energii życiowej. Temperament każdy posiada i u każdego temperament jest inny.
Mówiąc o temperamencie, mówimy o tym, w jakim tempie i jak aktywnie człowiek funkcjonuje. Po przekroczeniu pewnej granicy szybkości działania pojawia się nadpobudliwość psychoruchowa. Niektóre osoby przez tę nadmierną aktywność dużo słabiej radzą sobie przez to z codziennością.
Z tą dynamiką działania wiąże się też poszukiwanie stymulacji. Od temperamentu będzie zależało, do czego w życiu będziemy dążyć, czy będzie tak duże poszukiwanie aktywności, że trzeba będzie dostarczyć sobie bardziej ekstremalnej dawki wrażeń (np. uprawiając sporty ekstremalne).
Jeśli mówimy o temperamencie, to mówimy o tym, że on leży u podłoża tego, jak aktywnie i jak szybko działamy. Temperament nie mówi nam o treści zachowania – nie mówi nam o tym, co robimy, tylko jak.
Temperament jest jednym z najstarszych pojęć w psychologii i filozofii. Kolebką temperamentu jest starożytność. U podstaw leży analiza Hipokratesa. Hipokrates próbował w organizmie ludzkim poszukiwać odpowiedników czterech wielkich żywiołów (mieszanka flegmy, krwi, żółci i żółci czarnej). 600 lat później grecki lekarz Galen sięgnął do myśli Hipokratesa i stwierdził, że w tym jest jakaś prawda. Swoje dokonania opisał w pracy „De Temperamentis”. Typologia Hipokratesa-Galena jest w potocznym użyciu.