Jesteśmy oceniani na podstawie tego, z kim się zadajemy. Dobre otoczenie przyczynia się do pozytywnej oceny, złe – negatywnej.
Z kim chcemy być kojarzeni? Z osobami, które odniosły sukces, powszechnie podziwianymi.
Usuwamy się z cienia porażki – nie lubimy być kojarzeni z ludźmi powszechnie nielubianymi.
Ponoszenie ryzyka – brawura może być chęcią pokazania się z lepszej strony, pokazania swojego lepszego wizerunku.
Umiejętność wzbudzania sympatii – chcemy być postrzegani jako sympatyczni i ciepli.
Kiedy ludzie starają się wzbudzić przychylne podejście innych, dużo częściej przytakują.
Dążymy do sukcesu – żeby zdobyć sławę i pieniądze i żeby inni dobrze o nas myśleli.
Świecenie przykładem – technika ryzykowna. Człowiek dokonujący egzemplifikacji mówi „jestem świetny”, „przestrzegam wszystkich zasad”, itd. Otoczenie się przygląda i mówi „a ja ci znajdę jakąś wadę”. Nie lubimy ludzi doskonałych.
Tworząc własny wizerunek, chcemy, żeby był zgodny z naszym zamysłem – czasami jednak zdarzają się porażki autoprezentacyjne! Nasz wizerunek zostaje podkopany. Porażki takie często wynikają ze spięcia, bo np. pierwsza randka, pierwszy występ, itd.
Ilościowa definicja komunikowania się
Porozumiewanie się w diadzie = porozumiewanie interpersonalne. Ono rządzi się innymi prawami.
Natomiast jeśli mamy do czynienia z grupą, wówczas komunikacja grupowa przebiega według innych zasad, gdyż wtedy liczy się pozyskiwanie innych siłą argumentacji. Członkowie grupy tworzą koalicje, aby uzyskać wsparcie dla swych stanowisk.
Jeżeli mówimy o bardziej prywatnym sposobie porozumiewania się, to wtedy traktujemy innego człowieka jako odrębność, podmiot, indywidualność. Tutaj podkreślenie tej indywidualności jest bardzo ważne.
Może też być bezosobowa forma komunikacji, określona zasadami pewnej etykiety. Często bardziej bezosobowe i sztywne są takie instytucjonalne formy komunikowania się.
Współcześnie językoznawcy narzekają, że nawet te formy instytucjonalne stają się bardziej potoczne.