Trema cz 1

Na gruncie psychologii nie ma pojęcia „trema”. Jest to tylko szczególny rodzaj stresu. W tremie pojawia się wysoki poziom pobudzenia, co powoduje, że jakość naszego działania znacznie się pogarsza.
Zjawisko tremy występuje wszędzie tam, gdzie mamy do czynienia z dużym napięciem emocjonalnym spowodowanym koniecznością dobrego zaprezentowania się i poddania ocenie innych osób. Różne są definicje tremy, mają jednak cechy wspólne. Przyjmuje się, że trema to zespół niekorzystnych objawów wpływających na grę, śpiew czy wykonanie choreograficzne. Może być niegroźna, aż do objawów groźnych jak zatrzymanie pracy serca i omdlenia. Skala zjawisk związanych z tremą jest bardzo różnorodna.
Może być też inna, ogólna definicja tremy – po prostu nerwowość powodująca liczne zahamowania w trakcie występu.
Tremę można również zdefiniować jako bardzo dynamiczny proces psychiczny.
Kogo tak naprawdę dosięga trema? Muzyk, aktor, tancerz, śpiewak, wykładowca… czyli osoby występujące publicznie, mające świadomość, że wszystko co zrobią nie może zostać wycofane. Istnieje możliwość poprawy, zostaje jednak w świadomości ten błąd, że coś nie wyszło.
W zupełnie innej sytuacji znajdują się osoby tworzące „z dala od tłumu”, np. pisarze przygotowujący swoje dzieła. Prezentacja dzieła jest niejako poza twórcą.
Każdy występujący ma jakieś poczucie odpowiedzialności, np. wobec twórcy dzieła. Chęć dorównania wielkości dzieła nasila tylko doświadczanie tremy.