Naukowcy, badając sztukę, spłaszczają temat, artyści zaś, próbując zajmować się nauką, przyjmują żargon naukowy, a stając się naukowcami przestają być artystami.
Szkoły artystyczne, ucząc warsztatu, mogą sprzyjać rozwojowi zdolności lub go tłumić w niekorzystnych warunkach. Mogą pobudzać lub zabijać wyobraźnię, indywidualizować lub niwelować, itd. Podstawową zasadą powinno być „primum non nocere” (po pierwsze nie szkodzić).
Fazy rozwoju muzycznego
1. Okres prenatalny – 5-6 rok życia – rozbudzanie zainteresowania muzyką, rozwój pierwszego czynnika, czyli wrażliwości sensoryczno-emocjonalnej:
– do 15 miesiąca życia – pierwsze zalążki tej wrażliwości
– do 3 roku życia – rozwijanie wrażliwości poznawczej, uczenie słuchania muzyki
– do 5 roku życia – rozwój pamięci i wyobraźni muzycznej, poznawanie pewnych elementów muzyki
2. Od 6 do 14 roku życia – rozwijanie sprawności techniczno-wykonawczej (aparat gry), przyswajanie wiedzy z zakresu muzyki, w tym okresie występuje duża koncentracja na wynikach, elementach rywalizacji, itd. Rozwija się słuch harmoniczny, poczucie tonalne.
– 6-9 rok życia – okres kluczowy dla rozwoju techniki wykonawczej
3. 15 – 25 rok życia – kształtowanie bardzo świadomego stosunku do muzyki, odkrywanie własnego pojmowania wartości muzyki, czas twórczego funkcjonowania. Pełny świat doznań artystycznych
Wpływ nauki muzyki na rozwój – były w USA robione badania, w których stwierdzono, że przedszkolaki uczące się gry na fortepianie wykształciły większą zdolność do myślenia przestrzennego i abstrakcyjnego. 80% z tych dzieci zdobywało więcej punktów w testach wieloprzedmiotowych.
Powiązano umiejętność gry na instrumencie ze zdolnościami matematycznymi. Edukacja muzyczna wpłynęła pozytywnie na osiągnięcia matematyczne.
Zespół nieadekwatnych osiągnięć – wszystkie możliwości we wczesnym okresie rozwoju, które nie zostały wykorzystane, rozwinięte.